Rozdział V

    Cała szóstka siedziała na szpitalnym korytarzu i oczekiwała jakichś wieści od lekarza. Wiedzieli tylko tyle, że do płuc Zayn'a dostała się duża ilość wody. Nie zagrażało to na szczęście jego życiu.
    Alcie ziewnęła i położyła głowę na ramieniu przyjaciółki. Ta westchnęła cicho pod nosem i spojrzała na zegarek. Druga. Siedzą tutaj już od siedmiu godzin i nic.
- Lou... Zawieziesz nad do domu? Przepraszam, ale to nie ma sensu byśmy siedzieli tutaj wszyscy. My z Faith pojedziemy się przespać, a potem tutaj wrócimy. Zresztą zapomniałam komórki, wiec nawet nie mam jak zatelefonować do rodziców. - wzruszyła ramionami Alicei  spojrzała błagalnie na przyjaciela.
- Przepraszam, ale za dużo wypiłem. Niall jako jedyny jest trzeźwy. - uśmiechnął się lekko.
- Liam, masz moje kluczyki? - zapytał blondyn. - Dzięki, chodźcie. - pchnął dziewczyny ku wyjściu.
    Przez całą drogę w samochodzie panowała cisza. Faith zasnęła na tylnym siedzeniu, a Alice bezczynnie wpatrywała się w swoje stopy. Niall natomiast skupiony był na drodze.
- Całe szczęście, że skończyło się to tylko tak. - odparła cicho dziewczyna. - To wszystko moja wina. Gdybym wiedziała, że nie umie pływać, to bym go nie wepchnęła do wody... - odgarnęła włosy do tyłu i zaczęła nerwowo bawić się swoimi palcami.
- Daj spokój, nie obwiniaj się. - chłopak spojrzał na nią przelotem. - To tutaj? - zatrzymałsię przed domem Faith.
- Faith... Wstawaj, jesteśmy na miejscu. - Alice tyrpnęła przyjaciółkę, a ta momentalnie się obudziła. Zaspanym wzrokiem spojrzała na swoich towarzyszy i uśmiechnęła się blado.
- Na razie... - pocałowała ich w policzek i wysiadła. Niall spojrzał na Alice, Alcie na Niall'a. Ich policzki zaczerwieniły się w tej samej chwili. Całe szczęście, że było ciemno i nie mogli tego nawzajem dostrzec...

- Nie wejdziesz? - spytała dziewczyna, stojąc już w progu swojego domu.
- Nie chcę robić kłopotu. - Niall uśmiechnął się. - Natomiast natychmiast muszę skorzystać z toalety. - zaśmiał się, a Alice mu zawtórowała.
- Na samej górze, na końcu korytarza, drzwi po lewej. - wpuściła go do środka. - Jak skończysz... Robić, to co będziesz robić... To przyjdź do mnie. Drzwi po prawej. - po tych słowach zniknęła w czeluściach kuchni.
Chłopak szybko załatwił swoje potrzeby i udał się do pokoju dziewczyny. Nie było jej jeszcze. Zaczął oglądać zdjęcia, które były poustawiane na półkach. Jedno z nich szczególnie przykuło jego uwagę; niska blondynka w zielonej sukience i chłopczyk w koszulce w paski. Wyglądali niczym brat i siostra.
- Ja i Louis, parę lat wstecz... - Niall usłyszał na sobą głos. W progu stała już Alice i obserwowała co robi chłopak. - A tutaj ja z moją mamą, zginęła jak miałam pięć lat. Czasami za nią tęskni, choć właściwie jej nie pamiętam. - westchnęła cicho i spuściła głowę w dół.
- Przykro mi. Naprawdę. - Niall podszedł do niej i mocno przytulił. Dziewczyna wylewała słone łzy w jego koszulkę. Bliskość? Czy to jest właśnie to czego teraz potrzebowała? O mało co, a jej bliski kolega (bo przyjacielem nie można nazwać chyba, kogoś, kogo zna się zaledwie parę dni?) utonął by. Przez nią i jej chore pomysły!
- Przepraszam...
- Ale za co? - spytał zdezorientowany blondyn, któremu najwyraźniej bardzo podobało się pocieszanie dziewczyny.
- Za to, że się rozpłakałam i w ogóle... - uśmiechnęła się lekko. - Wiesz... Może... Zresztą nieważne. - machnęła ręką i usiadła na łóżku. To chyba nie był odpowiedni moment.
- No powiedz... - jęknął chłopak. - Jestem bardzo ciekawski i jeśli już coś zaczęłaś to to skończ. Bo nie dam ci spokoju. - zaśmiał się. - Proszę, proszę, proszę, proszę, proszę, proszę...!
- Nie... Pomyślałam żebyśmy gdzieś wyskoczyli razem. Wiesz... Tylko we dwójkę, ale... Ty mnie traktujesz jak koleżankę i to nie ma sensu i w ogóle. - jej policzki lekko się zaczerwieniły. Wbiła wzrok w czubki swoich butów.
- Będę jutro o ósmej, bądź gotowa. - Niall uśmiechnął się delikatnie, a w duchu skakał z radości.
 "Umówiła się ze mną! Nie wierzę." - wprost krzyczał w myślach...

CZEŚĆ, PRZEPRASZAM, POPRAWIĘ SIĘ! Nie wiem jak mogłam wam pozwolić tak długo czekać na rozdział, jestem zła i okropna.xd I w dodatku krótki. Ale nie pamiętam co było na początku. Pisałam go przez 9 dni, więc sory! TOTALNY BRAK WENY, CHĘCI DO CZEGOKOLWIEK. Nic nie mogę napisać! Nawet głupi sms mi sprawia kłopoty. Tak źle to ze mną nie było... Ech, trudno. Komentujcie.xx